Women Need to Bloom
Ο Μάρτης είναι ο μήνας που σηματοδοτείται από το άνθισμα των δέντρων αλλά και ο μήνας που ισορροπεί ανάμεσα στον χειμώνα και την άνοιξη. Ιστορικά, όμως αποτελεί και μήνα αφιερωμένο στις γυναίκες και το γυναικείο κίνημα. Η 8η Μαρτίου είναι η Παγκόσμια μέρα της Γυναίκας και στη χώρα μας μια ευκαιρία για να χαρίσουμε λουλούδια στις γυναίκες της ζωής μου. Όμως, αξίζει να αναφερθούμε στην σημασία της σημερινής μέρας.
Λίγα λόγια, λοιπόν, για την σημερινή μέρα, η “Η Ημέρα της Γυναίκας” αποτελεί φόρο τιμής στους αγώνες και τις διεκδικήσεις των γυναικών για ίσα δικαιώματα και ιστορικά τιμάται με απεργίες και συγκεντρώσεις. Η πρώτη “Ημέρα της Γυναίκας”, ονομαζόταν “Εθνική Ημέρα της Γυναίκας” και πραγματοποιηθηκε το 1909 στην Νέα Υόρκη και διοργανώθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Αμερικής. Στις 19 Αυγούστου του 1910 διοργανώθηκε Διεθνής Διάσκεψη Γυναικών, πρόδρομος της γενικής συνάντησης της Δεύτερης Διεθνούς Σοσιαλιστικής Κοινότητας στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Εκεί η Λουίζε Τσιτς εισηγήθηκε την καθιέρωση μιας ετήσιας Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας κάτι που υποστηρίχθηκε από την Κλάρα Τσετκιν, χωρίς όμως να καθοριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία. Το επόμενο έτος στις 19 Μαρτίου του 1911 πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι συμμετείχαν μαζικά σε εκατοντάδες διαδηλώσεις στον κόσμο, με βασικότερα αιτήματα την παραχώρηση εκλογικού δικαιώματος, δημοσίων αξιωμάτων και παύση των διακρίσεων βάση φύλου στην εργασία. Το 1913 οι Ρωσίδες όρισαν ως το τελευταίο Σάββατο του Φεβρουαρίου(βάση του Ιουλιανού ημερολογίου) ως Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας. Πραγματοποιήθηκαν διάφορες απεργίες και διαδηλώσεις αλλά καμία στις 8 Μαρτίου, μέχρι το 1914, οπότε η μέρα ήταν Κυριακή και καθιερώθηκε σαν Ημέρα της Γυναίκας.
Οι κινητοποιήσεις για ίσο εκλογικό δικαίωμα και συμμετοχή στα κοινά, προέκυψαν σαν ανάγκη μετά την εμπλοκή των γυναικών στην οικονομία, ειδικότερα κατά την διάρκεια των δύο παγκόσμιών πολέμων. Η γυναικεία εργασία, είτε έξω από το σπίτι είτε στην μορφή της οικιακής εργασίας τροφοδότησαν παγκοσμίως την εθνική οικονομία των χωρών, ενώ στην Ελλάδα αποτέλεσαν μοντέλο κοινωνικής πολιτικής μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα. Θεμελιώδη δικαιώματα όπως η εκπαίδευση, η εργασία, η μισθολογική ισότητα, η πρόσβαση στην υγεία, η επιστημονική συμπερίληψη ακόμη και η αυτοδιάθεση του σώματος αποτελούν ημι-κατοχυρωμένα πεδία που μέχρι και σήμερα ταλανίζουν και τα δυτικά κράτη. Γι αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι οι διεκδικήσεις δεν σταματούν, τώρα περισσότερο από ποτέ, και οφείλουν να δίνουν ένα πρόταγμα για μια αλλαγή προς το τέλος των αδικιών, ώστε όλες οι γυναίκες να μπορούν να ανθίζουν και μαζί του η ζωή.
